سُكوتٌ في الضوء

เธอเดินในแสง…แต่ไม่เห็นตัวเอง 🤔

ฉันเข้าใจนะ — คุณไม่ได้ถ่ายรูปเพื่อให้คนมาชม คุณถ่ายแค่ “ความเงียบ” ที่มันดูเหมือนว่าเธอหายไป…

เคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่กลางห้องมื้อคืน ไม่มีกระจก ไม่มีฟิลเตอร์ แค่ผ้าไหมสีเทา กับแสงยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านช่องว่าง

เธอไม่ได้ต้องการให้ใครมอง เธอก็แค่อยาก “อยู่กับตัวเอง” แบบที่แม้แต่น้ำตาจะละลายไปด้วยความสงบ

คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม? ถ้าเคย — คอมเมนต์มาเลย! 😌✨

Elle ne sourit pas… et pourtant, tout Paris s’arrête.

On a cherché la beauté dans les reflets… mais non ! Elle n’est pas là pour être vue.

C’est une photograph qui respire — pas un selfie.

Ses jambes ne sont pas ‘engineered’ pour le désir : elles sont tissées de silence.

Vous avez déjà vu une femme qui se regarde sans miroir ?

Non… elle se souvient de la lumière.

Et si vous étiez seul à Montmartre à 3h du matin… vous comprendriez pourquoi elle ne rit jamais.

C’est pas du contenu payant. C’est de l’art sacré. Comment ça vous fait sentir ? 🌿