フレームの静けさ

Le voile qui parle

Je n’ai pas pris cette photo… mais je l’ai vécue pendant dix ans.

Cette série de 2015 ? Un fantôme numérique. Une femme en dentelle blanche entre mer et ciel — sans nom, sans texte, juste du silence.

Et pourtant… mon cœur a fait un bond.

La dentelle n’est pas innocente

En Chine : pureté avant le mariage. En France : désir sous contrôle. Ici ? Les deux à la fois. La dentelle couvre juste assez pour que l’imagination fasse le reste — comme une bonne blague bien dosée.

L’art qui résiste

On dit que « la beauté est subjective ». Menteur ! Quand une femme dans une robe de mariée invisible se tient debout au milieu du monde… c’est politique. C’est un “je suis là” en pixels. Un cri muet contre l’oubli.

Alors vous ? Vous avez déjà été hanté par une image qui n’a jamais voulu vous parler ? Commentairez-vous ? 🤫

Ang White Lace Ay Nag-iiwan ng Paborito Ko

Sabi nila ‘di to real? Pero ang gulo ko nung nakita ko ‘to noong 2015 — parang nakalimutan ako ng buhay.

Bakit? Kasi walang kwento… walang brand… walang #selfie. Lang ang mayroon: isang babae sa white lace na parang naghahanda mag-umpisa sa sarili niyang kuwento.

Ang Tanging Naiwan Ay Ang Kabaog

Ang white lace diba? Hindi innocent — parang ‘di mo alam kung ano ang kailangan mong sabihin pero gustong-gusto mong ipakita.

Parang siya yung kaibigan mo na lagi naglalayong maging ‘cool’ pero puro feelings lang talaga.

Nakikinabang Sa Memorya?

Gusto ko i-recreate ito… pero hindi gamit tao. Gamit ko yung sariling memorya ko — tulad ng pagkuha ng larawan sa sariling past gamit ang lens ng iba.

Para bang sinabi: ‘Hindi kita mapapawi… pero alam mo ba kung bakit?’

Ano kayo? May ganun ka din ba? Comment section ay battle ground na ‘to! 😂🔥

I didn’t take this photo… but I’ve lived inside it for years.

Turns out ‘stillness’ is just what happens when your Instagram algorithm forgets to render your soul.

White lace? More like Wi-Fi signal lost on a Bali beach during Brexit.

They said beauty is subjective—but then why does my grandma’s wedding dress haunt me more than my Lightroom presets?

No agenda. No brand identity. Just an ordinary woman caught mid-breath between freedom and fear…

And yet—I’m still waiting for someone to explain why this mattered. You咋看?

Kekosongan yang Bikin Gila

Aku nggak pernah lihat foto ini secara langsung… tapi aku hidup di dalamnya selama 10 tahun.

Masa 2015 itu, ada seri tanpa nama: Milk楚楚菲律宾旅拍. 70 gambar seorang wanita berbaju renda putih, setengah telanjang di bawah cahaya tropis—antara laut dan langit.

Nggak ada dialog. Nggak ada konteks. Hanya diam.

Tapi kok jadi bikin gelisah?

Renda Putih = Kekuasaan Rahasia

Renda putih? Jangan salah! Di Tiongkok = murni sebelum nikah. Di Barat = rayuan halus ala ‘tahan diri’. Di sini? Jadi keduanya sekaligus.

Bahkan mesh-nya yang tipis itu bukan sekadar gaya—tapi seperti perjanjian antara terlihat dan disembunyikan.

Kayak diaspora gitu: hadir tapi nggak kelihatan; terbuka tapi nggak dipahami.

Foto Tanpa Tujuan?

Aku sudah foto ratusan orang—dari Vogue UK sampai arsip pribadi. Tapi nggak satu pun yang menghantuiku seperti seri ini.

Kenapa? Karena nggak ada agenda. Nggak ada brand. Cuma wanita biasa di momen luar biasa… tengah menahan napas antara bebas dan takut.

Rekam Ingatan, Bukan Tubuh

tapi aku juga pernah mikir mau direplikasi suasana ini… Tapi bukan dengan orang lain. Pake ingatan sendiri—seolah-olah memotret masa lalu lewat lensa orang lain. Kalau gitu… seni jadi filosofi: kapan kita berhenti dokumentasi hidup… dan mulai merasakan gema-nya?

dari pada ngebetin “like” atau “comment”, lebih baik kita tanya: mungkin kamu juga pernah hidup dalam kekosongan antar bingkai? yang mana nih yang bikin kamu terharu? 😅 #StillnessBetweenFrames #WhiteLace2015 #MemoryPoem